Mariusz Jagiełło
przechodzimy zmiany. Dawniej miłość była
rodzajem religii – widziana w otwartych
oknach, na zaparowanej szybie lub stopach.
Z premedytacją deptałem. Z wiekiem
nauczyłem się traktować ją, jak niedopisane
przykazanie. Każdy dzień jest taki sam
– tylko bardziej znikam. Coraz mniej we mnie
koloru. Kobiety zrzucają twarze niczym węże
skórę a ja nie mam sił, żeby wyrywać kolejne
strony. Obecnie łatwiej z przeźroczystości
popaść w niewidzialność. Wprowadza spokój.
Mariusz Jagiełło
Nie śpię. Z uchem przy ścianie słucham opowieści sąsiadów.
Potrafię obliczyć saldo ich rozrachunków. Na łóżku
pełnym okruchów chleba, chipsów i śladów
po wypalonych papierosach zażywam lekarstwa.
Dawniej wypijałem melisę. Liczyłem przelatujące samoloty,
spłacone raty kredytowe oraz litery w imionach bohaterów
z nieprzeczytanych książek.
Czekam. Od początku września słucham płaczu
poganianych dzieci. Wraz z odgłosem kroków na schodach
oznajmiają przyjazd tramwajów.
Szósta zero trzy. Budzik, kawa.
Zmuszam ciało do wysiłku
zgodnego z kodeksem pracy.
Mariusz Jagiełło
W tym kraju trzeba być
narodowcem albo pedałem. Kiedy dodaję
mleko do kawy krzyczą – rasisto!
Dawniej dostawało się po ryju od skina,
menela z parteru. Pałą od milicjanta. Obecnie
plują spikerki z kanałów „X” i „Y”.
„Z” nie oglądam. Mówią:
„trzeba się angażować”
a ja już miałem żony i płacę alimenty.
Uśmiechając się do koleżanek słyszę, że jestem
seksistą, kupując córce samochodzik
– zwolennikiem równości płci. Dzisiaj
wyszedłem na spacer. Potknąłem się
o zbyt wysoki próg wrażliwości.
Spółki Miejskie 